وقتي معاويه «حجر بن عدي» آن مبارز بزرگ، و ياران رشيد او را به


شهادت رسانيد، در همان سال به حج رفت، در حجاز امام حسين عليه السلام را ملاقات نمود و گفت: «اي ابا عبدالله آيا از آنچه به حجر بن عدي و يارانش انجام داديم خبر داري؟ و خبر برخورد شديد ما به پيروان او و پدرت به تو رسيده است؟»

امام فرمود: چه كردي؟ او گفت: آنها را كشتيم و كفن كرديم و نماز بر آنها خوانديم و دفن كرديم.

امام نيشخندي زد و فرمود: اي معاويه، قوم (متعهد و بني هاشم) را با اين كارهايت دشمن خود كردي، ولي «ما اگر شيعيان تو را بكشيم، نه آنها را كفن مي كنيم و نه نماز بر آنها مي خوانيم و نه آنها را دفن مي نماييم.» به من خبر رسيده كه با كمال گستاخي و وقاحت به علي عليه السلام بدگوي مي كني، در نتيجه ما را به قيام و دشمني وا مي داري؟ و به بني هاشم بد مي گويي، به وجدان خود رجوع كن از آن بپرس كه حق با تو است يا بر ضد تو است؟

اي معاويه! ما را با تير عداوت و دشمنيت در مكان نزديك، هدف قرار مده، سوگند به خدا تو از مردي (عمروعاص) اطاعت مي كني كه نه در اسلام پيشي گرفته، و نه نفاق او تازگي دارد، متوجه باش (و از خواب خرگوشي بيدار شو) و چنين نكن. [1] .