پس از شهادت امام حسن عليه السلام، امام بر حق مردم، امام حسين عليه السلام بود، امام حسين عليه السلام تا آنجا كه امكانات اجازه مي داد، از اختيارات امامت استفاده مي كرد و به امور مردم رسيدگي مي نمود.

ولي تا معاويه زنده بود، سانسور و خفقان عجيبي همه جا را فرا گرفته بود و جرم شعيه بودن براي اعدام كافي بود، از اين رو كارها در مسير امامت صحيح، به كندي پيش مي رفت.

ولي آن حضرت اعتنايي به دستگاه طاغوتي معاويه نداشت و آنچه را كه خود وظيفه ي شرعي مي دانست انجام مي داد و در پي فرصت بود تا بر ضد دستگاه بني اميه قيام كند و براي چنين قيامي، دلها را آماده مي ساخت.

برخوردهاي شديد او با مأموران معاويه به خصوص با مروان فرماندار بي رحم مدينه از سوي معاويه، حاكي است كه:

حسين عليه السلام در آن شرايط سخت، در هر بعدي از ابعاد، به طور قاطع و انقلابي رفتار كرده و هرگز زير بار ظلم نرفته است.

هم در دوران ده ساله ي امامت امام حسن عليه السلام و هم در دوران حدود


يازده ساله ي امامت خود، همواره با دشمنان اسلام و طاغوتيان برخورد شديد داشته، تا آنكه به شهادت رسيده است، به عنوان نمونه نظر شما را به چند مورد از برخوردهاي آن حضرت با مروان، جلب مي كنيم: