اصام صادق عليه السلام نقل مي كند: جمعي از اهل كوفه به حضور علي عليه السلام آمدند و از نيامدن باران، اظهار ناراحتي كردند و به عرض رساندند براي آنها از درگاه خداوند، طلب باران كند، علي عليه السلام به حسين عليه السلام فرمود: برخيز و طلب باران كن. حسين عليه السلام برخاست و پس از حمد


و ثنا و درود بر پيامبر صلي الله عليه و آله عرض كرد:

«اي خداوندي كه عطا بخش نيكيها و نازل كننده ي بركتها هستي، باران رحمتت را براي ما بباران و با آب فراوان و گسترده همه جا را پر كن، تا تهي دستان از بندگانت از آن بهره مند گردند و زمينهاي خشك، سرسبز مي شوند، اي پروردگار جهانيان اين خواسته ي ما را برآور.»

وقتي دعاي امام حسين عليه السلام به پايان رسيد، باران ناگهاني فراواني شروع به باريدن گرفت، به طوري كه يك نفر باديه نشين آمد و گفت: «ديدم آب در بيابان و در ميان گودالها و نهرها موج مي زند.» [1] .