حسن و حسين عليهماالسلام زماني (در دوران كودكي) بيمار شدند، امام علي عليه السلام نذر كردند كه اگر آنها خوب شدند به شكرانه آن، سه روز روزه بگيرند.

پس از مدتي، خداوند آنها را شفا داد، افراد خانواده (علي، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام) همگي روزه گرفتند تا نذر خود را ادا نمايند.

در خانه ي علي عليه السلام غذايي نبود، علي عليه السلام از مردي يهودي سه من جو قرض كرد، فاطمه عليهاالسلام يك سوم آن را آرد نمود و نان پخت، هنگام افطار بينواي گرسنه اي در خانه آمد، آنها همه غذاي خود را به او دادند، روز دوم يك سوم ديگر را آرد كرد ه و نان تهيه كرد، هنگام افطار يتيمي آمد، آنها غذاي خود را به او دادند، روز سوم، بقيه ي جو را آرد كرد و نان پخت هنگام افطار، اسير درمانده اي به در خانه آمد، آنها غذاي خود را به او دادند و در اين سه شب با آب افطار كردند.

روز چهارم علي عليه السلام و حسن و حسين عليهماالسلام كه بر اثر گرسنگي، آثار ضعف از آنها ديده مي شد نزد رسول خدا صلي الله عليه و آله رفتند، وقتي كه


پيامبر صلي الله عليه و آله نور ديده هايش را چنان ديد، بي اختيار اشك در چشمش حلقه زد، در همين هنگام جبرئيل عليه السلام به محضر پيامبر صلي الله عليه و آله نازل شد و سوره دهر را در شأن ايثار و فداكاري بي نظير آنها از درگاه خدا آورد.

كه ترجمه قسمتي از آيات 8 تا 10 سوره ي دهر چنين است:

«آنان براي خشنودي خدا غذاي خود را (با آنكه خودشان به آن نياز دارند) به فقير و يتيم و اسير مي دهند - و مي گويند ما براي خشنودي خدا به شما غذا مي دهيم و از شما اميد پاداش و تشكر نداريم - ما از روي ترس داريم كه قيافه ي گنهكاران در آن روز، در هم كشيده شده است و آثار رنج از چهره هايشان پديدار مي باشد.» [1] .

به اين ترتيب مي بينيم حسن و حسين عليهماالسلام در دوران كودكي دوش به دوش پدر و مادر، در سخت ترين شرايط، ديگران را بر خود مقدم مي دارند.