ملاك قانونيت يكي از عمده ترين اركان مشروعيت به حساب مي آيد؛ به اين معنا كه منصب حكومت بايد از سوي كسي كه صلاحيت اعطا داشته باشد، به فردي تفويض گردد؛ همان گونه كه پيامبر(صلي الله عليه وآله)در غدير خم، اميرالمؤمنين علي(عليه السلام)را از جانب خداوند به ولايت امر مردم منصوب فرمود. صد البته اين مرحله نيازمند تمكين عملي مردم نيست، بلكه به صرف نصب، قانونيت ولايت تحقق مي يابد؛ همان گونه كه ولايت پدر بر اموال طفل از جانب خداوند تفويض مي شود، هرچند ديگران از اعمال چنين ولايتي جلوگيري نمايند.

امام حسين(عليه السلام) و ساير امامان بعد از ايشان نيز از چنين حقانيتي در حكومت برخوردارند، و از سوي خداوند براي حكومت بر مردم تعيين شده اند؛ چنان كه پيش تر ذيل آيه شريفه «اطيعوا الله و اطيعوا الرسول و اولي الامر منكم» بيان شد.

در خصوص امامت امام حسين(عليه السلام) به برخي روايات ديگر نيز اشاره مي كنيم:

پيامبر گرامي اسلام(صلي الله عليه وآله) درباره امام حسين(عليه السلام)مي فرمايد: «فامّا الحسين فانّه مِنّي و هو خيرُ الخلقِ بعد اخيه و هو امامُ المسلمين و هو حجة اللهِ علي خلقهِ، امرُه امري و طاعتُه طاعتي، فمَن تبِعه فانّه منّي و من عصاه فليس منّي.»

اين روايت به روشني بر نصب امام حسين(عليه السلام) از سوي پيامبر گرامي به امامت بر خلق، و حكومت بر آن ها دلالت مي نمايد.

امام حسين(عليه السلام)، خود، نيز آن گاه كه معاويه ايشان را به خطبه خواندن بر منبر فراخواند، درباره نصب خويش براي جايگاه امامت فرمود: «نحنُ حزب الله الغالبون و عترةُ نبّيهِ الاقربون و احدُ الثقلينَ اللّذينَ جعلَنا رسولُ الله(صلي الله عليه وآله)ثانَي كتابِ الله فيه تفصيلَ كلِّ شيء فاطيعونا فانَّ طاعتنا مفروضةٌ اذ كانت بطاعةِ اللّهِ و رسوله مقرونةٌ، قال اللّهُ تعالي: "اطيعوا اللّهَ و اطيعوا الرسول و اولي الامر منكم.»

روايت ديگري كه در اين جا مورد استناد قرار مي گيرد، حديث مشهور نبوي است كه مي فرمايد: «الحسنُ و الحسينُ امامان قاما او قعدا.» به اين معنا كه اين دو بزرگوار، چه اقدام به جنگ نمايند و چه اقدام به صلح، امام مسلمانان هستند و اطاعتشان لازم است.

در روايت ديگري ـ كه در مباحث پيشين نيز به آن اشاره شد ـ امام(عليه السلام) در پاسخ به عبدالله بن جعفر، همسر حضرت زينب، اساس قيام و خروج خويش را مستند به فرمان رسول خدا مي سازد و مي فرمايد: «انّي رأيتُ رؤياً فيها رسول اللّه و اُمرتُ فيها بامر انا ماض له عليّ كان اوبي»؛ من پيامبر را در خواب ديدم و در آن رؤيا به امري فرمان داده شدم كه بدان اقدام مي كنم، چه به زيانم باشد يا به سودم.

از مجموع آنچه از روايات ذكر شد، اين گونه استفاده مي شود كه امام حسين(عليه السلام)علاوه بر حقّانيت و شايستگي بر اين مقام، از جانب خداوند نيز نصب شده اند و امامت ايشان جنبه قانونيت نيز پيدا كرده است.