بي شك از تلخترين لحظات براي فرزندان خرد سال، لحظه ي از دست دادن والدين است. چنين وضعيتي بر فرزندان بسيار ناگوار و طاقت فرسا مي نمايد. در چنين شريطي آنان نيازمند توجه و عاطفه اند، نيازمند محبت و تسلّي خاطراند.

فرزندان و بازماندگان كاروان كربلا هم نظاره گر دل خراشترين صحنه ها بوده اند. لذا به توجهي عميق نياز داشتند. از اين رو امام حسين عليه السلام با همه گرفتاريهايي كه داشت، وضعيت روحي و رواني فرزندان را پس از شهادت خود پيش بيني كرد و در واپسين لحظات، تنها فرزند بازمانده از خود زين العابدين عليه السلام را به توجه و مراقبت و درك وضعيت روحي آنها سفارش كرد و آنچنان شرايط رواني و روحي آنها را ترسيم كرد و مشاوره هاي لازم تربيتي را به ايشان ارائه نمود كه شخصي آشنا به مسائل روانشناسي و تربيتي را به شگفتي وا مي دارد. امام عليه السلام فرمود: «... يا ولدي انت اطيب ذريّتي و افضل عترتي و انت خليفتي علي هؤلاء العيال و الاطفال فانهم غرباءٌ مخذولون قد شملتهم الذلّة و اليتم و شماتة الاعداء و نوائب الزمان، سكتّهم اذا صرخوا و آنِسهُم اذا استوحشوا و سلّ خواطرهم بلين السلام فانهم مابقي من رجالهم من يستأنسون به غيرك و لا احدٌ عندهم يشكون اليه حزنهم سواك دعهم يشمّوك و تشمّهم، و يبكوا عليك و تبكي عليهم.» [1] .

فرزندم تو پاكيزه ترين ذريه و با فضيلت ترين خاندان من هستي، بعد از من تو سر پرست كودكان و اهل بيت هستي، آنان غريب هستند. خواري و يتيمي و شماتت دشمنان و مصيبتهاي زمان آنها را در بر گرفته است. هرگاه ناله و گريه شان بلند شد، آرامشان گردان، در هنگام ترس همراهشان باش، با سخنان نرم تسلي خاطرشان بده. از مردان آنها، جز تو كسي كه مايه انس و آرامششان باشد، زنده نمانده است و جز تو كسي را كه شنواي شكوه ها و درد دلهايشان باشد، ندارند....» [2] .