اِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ اِخْوَةٌ [1] .

«جز اين نيست كه مردم با ايمان با يكديگر بردارند.»

اِنَّ الَّذينَ آمَنُوا و عَمِلوُا الصّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وَدّاً [2] .

«تحقيقاً كساني كه ايمان آورده و عمل صالح انجام مي دهند، خداوند بخشاينده براي آنان وداد (مهر شديدي) قرار مي دهد.»

در حديثي بسيار معروف آمده است كه ابوبصير مي گويد: امام صادق عليه السلام فرمود:

اَلْمُوْمِنُ أَخُو الْمُوْمِنِ كَالْجَسَدِ الْوَاحِدِ إِنِ اشْتَكَي شَيْئاً مِنْهُ وُجِدَ أَلَمُ ذالِكَ فيِ سَائِرِ جَسَدِهِ وَ أَرْوَاحُهُما مِنْ رُوحٍ وَاحِدَةٍ وَ إِنَّ رُوحَ الْمُؤْمِنِ لَاَشَدُّ اِتّصَالاً بِرُوحِ اللَّهِ مِنْ اِتّصَالِ شُعَاعِ الشَّمْسِ بِهَا [3] .

«مؤمن، برادر مؤمن است مانند (اعضاي) جسد واحد، اگر عضوي ناله كند، درد آن عضو را در ساير اعضاي جسدش درمي يابد. و ارواح مؤمنان از يك روح هستند و روح مؤمن به روح خداوند، متصل تر است از اتصال شعاع خورشيد به خورشيد.»

اين اتحاد، عالي ترين و با ارزش ترين همه انواع اتحادها است، زيرا ناشي از انجذاب ارواحِ رشديافته به يكديگر است. همان گونه كه در بالا اشاره شد، اين اتحاد، اكتسابي و اختياري است، نه مانند كرامت ذاتي كه اكتسابي و اختياري نيست، بلكه واقعيتي است كه از قانون نفس الامري ملكوتي، ناشي شده است.