حمد و سپاس بيكران خداوندي راست كه با فيض اعظم و لطف و حكمت ربّاني خود، انساني معني دار در جهاني معني دار بيافريد و او را در مسير اِنّا لِلَّهِ وَ اِنَّا اِلَيْهِ راجِعُون [1] ، «ما از آنِ خداييم و به سوي او باز مي گرديم.» به تكاپو درآورد، و براي به ثمر رساندن شخصيت آدمي در اين حركت بزرگ، او را از دو نوع راهنما برخوردار فرمود:

1- راهنمايان دروني كه فطرت و عقل و قلب ناميده مي شوند.

2- راهنمايان بروني كه پيشوايان الهي هستند.

درود و سلام بي پايان به ارواح پاك همه انبيا و مرسلين و ائمه طيّبين و طاهرين و پيروان راستين آنان باد كه با همه نيروها و استعدادهاي خود، براي هدايت و ارشاد انسان ها قيام نمودند، و عده اي فراوان از آنان حتي از جان خود در اين جهاد بزرگ گذشتند، تا جان هاي آدميان را از آلودگي هاي ماده و ماديات نجات دهند و به هدف اعلاي «حيات معقول» رهنمون شوند.

در رديف اول اين جهادگران انسان ساز، حسين بن علي عليه السلام را مي بينيم كه با نظر به مجموع قضايا و حوادثي كه پيرامون شهادت او صورت گرفته است، در مرتفع ترين قلّه فداكاري در راه حق و حقيقت با قامتي راست و با جدّي ترين قيافه ايستاده و با رساترين صدا، همه افراد بشر را مخاطب قرار داده و فرياد مي زند:

«اي انسان ها! براي زندگي معنايي والاتر وجود دارد كه قرار گرفتن در شعاع جاذبيت كمال است. و براي مرگ نيز حقيقتي عالي تر وجود دارد كه ورود در حوزه جاذبيت كمال مي باشد.»

زندگي به اين معني، همان «حيات طيّبه» (حيات معقول) است كه آزادي و عزّت و شرف و علم و عدل و صدق و صفا و كمال جويي، از مختصات آن است. و مرگ به آن معني، شكوفايي همان «حيات طيّبه» است كه شخصيت آدمي به وسيله آن در حوزه جاذبيت كمال، به ثمر جاودانيِ خود مي رسد. اين است زندگي حقيقي كه از «إِنَّا للَّهِِ» شروع و به «إِنَّا اِلَيْهِ راجِعُون» واصل مي گردد.