يزيد بن معقل از لشكر دشمن، به ميدان آمد و از سپاه حسين، برير بن خضير به هماوردي او شتافت.

يزيد بن معقل فرياد زد: اي برير بن حضير! مي بيني كه خدا با شما چه كرد؟

پاسخ داد: خداوند درباره من نيكي كرد ولي تورابه شر و بدي گرفتار ساخت!

يزيد بن معقل گفت: دروغ گفتي با اينكه پيش از اين دروغگو نبودي، آيا به ياد داري هنگامي كه در بني لوزان با هم قدم مي زديم مي گفتي: عثمان بن عفان خود را به كشتن


داد و معاوية بن ابي سفيان گمراه و گمراه گر است و امام هدايت كننده بر حق علي بن ابي طالب مي باشد؟

برير جواب داد: گواهي مي دهم كه اين نظر و گفته من است!

يزيد بن معقل گفت: من هم شهادت مي دهم كه تو از گمراهان هستي!

پس برير به او گفت: آيا مي پذيري كه با هم مباهله كنيم، و از خداوند بخواهيم كه دروغگو را لعنت كند و آنكس كه بر باطل است را بكشد و آنگاه با تو، به مبارزه بپردازم؟

پس، آن دو از صف بيرون آمدن و دست به دعا برداشتند و از خدا خواستند كه دروغگو را لعنت و هر كس كه به باطل گرويده است را بكشد!!

در پي اين كار، هر دو به ميدان آمدند و دو ضربت رد و بدل كرند، كه در اين ميان ضربت سبكي بر برير وارد شد ولي آسيبي نديد، برير نيز چنان ضربتي بر او وارد آورد كه فرق سر معقل را شكافته و به مغز او رسيد و بي درنگ بر زمين افتاد.

شمشير برير در سر يزيد به معقل گير كرده بود، همانطور كه سرگرم بيرون كشيدن تيغ خود بود، رضي بن منقذ عبدي بر او يورش آورد و با او گلاويز شد و ساعتي با هم زور آزمايي كردند، سپس برير او را بر زمين كوبيد و بر سينه اش نشست.

رضي، فرياد زد، كجايند رزمندگان و مدافعان؟

كعب بن جابر بن عمرو ازدي، به ياريش شتافت و بر برير حمله كرد. عفيف بن زهير، مي گويد: من به كعب گفتم: مي داني كه اين همان برير بن خضير قاري قرآن است كه در مسجد براي ما قرآن مي خواند؟ ولي او اعتنايي نكرد و با نيزه بر برير حمله كرد تا آنكه نوك آنرا بر پشت او قرار داد، هنگامي كه برير تيزي آن را احساس كرد، خود را


بر روي يزيد بن معقل انداخت و بيني او را گاز گرفت و قطع كرد. [1] .

پس كعب بن جابر، نيزه را در پشت برير فرو كرد و او را از روي سينه يزيد بن معقل به كنار افكند و با ضربت شمشير، وي را از پاي در آورد و به شهادت رسانيد!

گويند: هنگامي كه كعب، نزد خانواده خود بازگشت، خواهرش و زنش او را سرزنش كردند و گفتند: تو عليه فرزند فاطمه اقدام كردي و بزرگترين قاري قرآن را كشتي؟ بخدا سوگند ديگر هرگز با تو يك كلمه سخن نخواهيم گفت!!

كعب در پاسخ آنان اشعاري سرود، كه از چگونگي جنايت خويش و شهادت برير، حكايت مي كرد. [2] .

زهير بن قين به ميدان آمد و دست بر شانه حسين (ع) نهاد و سرود:

به پيش اي هدايت يافته و هدايتگر، امروز تو با جدت پيامبر ديدار مي كني!

حسن و علي مرتضي را نيز ملاقات مي نمايي،

جعفر طيار و حمزه آن شهيد زنده و شير خدا را هم بزودي مي بيني. [3] .

گويند بر دشمن يورش برد و عده زيادي را كشت، برخي شمار كساني را كه به دست او هلاك شده اند را صد و بيست نفر ذكر كرده اند. سپس كثير بن عبدالله و مهاجر بن اوس بر وي حمله آوردند و او را كشتند.

حسين (ع) فرمود: خدا تو را از خويش دور نكند، و كشندگانت را لعنت كند، همانگونه كه بني اسرائيل را لعنت كرد و آنها را به صورت بوزينه وخوك در آورد. [4] .