بعدازظهر روز يازدهم محرم بود كه خاندان امام حسين عليه السلام را از كنار قتلگاه عبور مي دادند. همين كه سكينه به كنار بدن مطهر اباعبدالله عليه السلام رسيد، گردن به گردن مطهر ولي الله نهاد. بعد از آن خود فرمود كه شنيدم از حنجره مبارك (حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام) اين ندا آمد:



«شيعتي ما ان شربتم

عذب ماء فاذكروني



او سمعتم بغريب

او شهيد فاندبوني [1] .



اي شيعه! و پيروان من هر گاه آب گوارا نوشيديد مرا ياد كنيد؛

يا اگر از غريب يا شهيدي شنيديد، بر من گريه كنيد».

پس هر چه كردند نتوانستند او را از بدن پدر جدا سازند تا اين كه گروهي جمع شده، به


زور او را از جسد مطهر امام جدا ساختند. [2] .

درسي كه مي توان گرفت: بي شك گوش و چشم همگان براي ديدن يا شنيدن حقايق عالم شايستگي ندارد. تنها كساني كه تقواي الهي را پيشه خود ساخته اند با چشم و گوش برزخي به عالم معنا راه مي يابند. اما كساني كه چشم يا گوش و اعضا و جوارح را به لذت زودگذر دنيوي مشغول مي دارند، مصداق اين آيه خواهند شد: «انك لا تسمع الموتي و لا تسمع الصم الدعا)؛ [3] به درستي كه تو (اي رسول ما) صداي مردگان را نمي شنوي و خواندن لال را نمي شنوي».