امام حسين عليه السلام بسيار مورد علاقه جد بزرگوار، پدر و برادر خود بودند. سخنان پيامبر گرامي و شيوه برخورد آن حضرت با سالار شهيدان گوياي اين مدعاست؛ [1] در دوران امام علي عليه السلام و در پيكارهاي متعدد در بصره، صفين و نهروان و... امام حسين عليه السلام حضور فعال داشت؛ اما امام علي عليه السلام هيچ گاه به او و ديگر برادرش اجازه پيكار نمي داد، و مكرر برادران ديگر چون ابالفضل العباس، محمد حنفيه را به نبرد مي فرستاد؛ تا آنجا كه محمد حنفيه به معاويه گفت: «من دستان علي عليه السلام بودم و دو برادر من حسن و حسين عليهماالسلام چشمان مبارك پدرم بودند؛ چرا كه هميشه دست از چشم حراست مي كند». [2] .


رسول خدا صلي الله عليه و آله آن دو را امام معرفي فرمود: «ابناي هذان امامان قاما او قعدا؛ [3] .

حسن و حسين هر دو امام اند، خواه قيام كنند يا نكنند» پس از امام مجتبي عليه السلام امام حسين عليه السلام سكوت اختيار فرمود تا عهد با معاويه پايدار بماند، و شايد مصالح ديگري براي جامعه اسلامي پديد آيد.