«عبدالله» كودك چند ساله امام مجتبي عليه السلام است. مادر عبدالله دختر «شليل بن عبدالله بجلي» بوده است. [1] شيخ مفيد چنين نقل مي كند: پس از آنكه «مالك بن نسر كندي» با شمشيرش به سر مبارك امام حسين عليه السلام زد، امام پارچه اي درخواست فرمود و با آن سر مباركش را محكم بست و عمامه اي بر كلاه خود بست. شمر و ديگران هم به جايگاه خود


بازگشتند. زماني گذشت تا امام بار ديگر به ميدان بازگشت و آنها هم بازگشتند و آن حضرت را محاصره كردند. عبدالله پسر امام مجتبي عليه السلام هنوز به حد بلوغ نرسيده بود و در خيمه گاه با زنان به سر مي برد. هنگامي كه متوجه حمله دشمن به جانب امام شد، از خيمه گاه بيرون دويد. او سراسيمه و شتابان رو به جانب امام حسين عليه السلام رفت و در كنار عمويش ايستاد. حضرت زينب عليهاالسلام او را دنبال كرد و به او رسيده بود. او تلاش كرد كه آن كودك را نگه دارد. امام حسين عليه السلام به خواهرش فرمود: «احبسيه يا اخيه؛ اي خواهرم! او را نگهداريد». آن كودك از اين كه بازداشته شود، سخت امتناع مي ورزيد. او به عمه اش گفت: «والله لا افارق عمي؛ [2] سوگند به خدا، از عمويم جدا نمي شوم».