سپس امام فرمود: «هون بي، ما نزل بي أنه بعين الله؛ [1] پروردگارا هر چه بر سر من مي آيد، در برابر چشمان توست؛ از اين رو (همگي) بر من آسان است». سپس ادامه دادند: «رب ان حبست عنا النصر من السماء فاجعل ذلك لما هو خير لنا: و انتقم لنا من هولاء الظالمين؛ [2] پروردگارا اگر ياري ات از آسمان را از ما دريغ داشتي پس آن (نصر و ياري) را براي كسي (مهدي) كه از ما بهتر است قرار ده، و انتقام ما را از اين ستمكاران بگير. و آن چه بر ما مي گذرد ذخيره آخرتمان قرار ده».

و نيز گزارش شده كه امام عليه السلام به درگاه خداوند چنين عرض كرد: «اللهم انت الشاهد علي قوم قتلوا اشبه الناس برسولك محمد صلي الله عليه و آله؛ [3] پروردگارا! تو شاهد بر قومي هستي كه آنها شبيه ترين مردم به رسول تو محمد صلي الله عليه و آله و سلم را كشته اند» به دنبال اين سخنان امام بود،


ندايي شنيده شد: «دعه يا حسين فان له مرضعا في الجنة؛ [4] اي حسين! علي را واگذار، او در بهشت دايه اي خواهد داشت» پس از آن امام علي را از اسب پايين آورد و براي او با شمشير، قبري حفر فرمود و بدن كوچكش را دفن كرد. بدن كودك غرق در خون شده بود.

امام بر او نماز گزارد. [5] و نيز گفته شده كه او را در كنار ساير شهيدان اهل بيت نهاد. [6] .

درسي كه مي توان گرفت: امام حسين عليه السلام علي اصغر را چون علي اكبر شبيه ترين مردم به رسول خدا صلي الله عليه و آله معرفي كرد؛ از اين رو اگر علي در اين معركه شهيد نمي شد، به مقام عصمت گام مي نهاد؛ گو اين كه در آن لحظه هم آن گونه بود.