ابومخنف گويد: نامه ابن سعد كه گوياي وضع اباعبدالله الحسين عليه السلام بود، به ابن زياد رسيد. او هم در پاسخ به او نوشت: «حسين را فرود آور و... اگر نمي تواني توليت (فرماندهي سپاه) را شمر به دست گرفته، خود عمل خواهد كرد» در اين ميان «عبدالله بن ابي محل بن حزام» كه حضرت ام البنين عليهاالسلام، عمه او بود از جاي برخواست و از عبيدالله امان نامه اي براي عباس عليه السلام و برادرانش طلب كرد. شمر نيز از جاي برخاست و او را در اين خواسته همراهي كرد. عبيدالله بن زياد هم اماني (بر عباس و برادران او) نوشت و آن را به عبدالله داد و او هم اين نامه را به غلامش «كزمان» داد تا به حضرت عباس عليه السلام و برادران او تحويل دهد. او هم اين نامه را به عباس عليه السلام و برادرانش رسانيد. هنگامي كه آنها نامه را مطالعه كردند به او گفتند: «به دايي ما سلام برسان و به او بگو ما نيازي به امان شما نداريم. امان خدا بهتر از امان پسر سميه است» و او بازگشت. [1] .

شب نهم محرم بود [2] كه شمر نامه اي را از طرف ابن زياد آورد و فرياد زد: «اين بنو اختنا؟ پسران خواهر ما كجايند؟ عباس عليه السلام و برادرانش عمدا او را پاسخ ندادند. امام فرمود: «اجيبوه، و ان كان فاسقا؛ گرچه او فاسق است ولي پاسخش دهيد» برادران همگي از او پرسيدند چه مي خواهي؟ [3] او گفت: «شما در امن و امان هستيد، خودتان را با حسين به كشتن ندهيد و اطاعت اميرالمؤمنين يزيد را گردن نهيد» در پاسخ او قمر بني هاشم فرمود: «لعنك الله و لعن امانك، اتومننا و ابن رسول الله لا امان له. [4] خداوند تو و امان نامه ات را لعنت كند (از رحمتش دور بدارد) آيا تو ما را امنيت مي دهي ولي فرزند رسول خدا در امن و امان نباشد؟ چون همه مي دانستند هند جگرخوار و فرزندانش همگي مورد


لعن پيامبر و اميرالمؤمنين عليهماالسلام بودند. شمر غضبناك از خدمت عباس عليه السلام بازگشت. [5] .

پس از آن «زهير بن قين» داستان خواستگاري امام علي عليه السلام را از فاطمه ام البنين را بر عباس بازگو كرد. [6] .

درسي كه مي توان گرفت: به حق، عباس عليه السلام به وعده خود با امام وفادار ماند و به همگان راه و رسم مردانگي و گذشت، وفا و صفا را آموخت.