«زهير بن قين» در كشاكش نبرد نابرابر كربلا، اين سخن را به عباس بن علي عليهماالسلام بازگفت: «اي عباس! هنگامي كه پدرت اراده ازدواج كرد، برادرش عقيل را كه شناخت خوبي به تيره هاي عرب داشت، طلب كرد و از او خواست زني برايش برگزيند كه شير بچه اي از عرب به بارآورد تا كه او را به ازدواج خويش در آورد و از او پسري شجاع زايد تا حسين را در كربلا ياري كند. آري، پدرت تو را براي اين روز ذخيره كرد، مبادا در ياري برادر و حمايت خواهرانت كوتاهي كني!» در پاسخ عباس عليه السلام فرمود: «تشجعني في مثل هذا اليوم؟ والله لارينك شيئا ما رأيته؛ [1] اي زهير! تو در چنين روزي مرا به شجاعت مي اندازي؟ به خدا سوگند به تو چيزي نشان مي دهم كه تا به حال نديده باشي» اين عبارت كنايه از رشادت و از خود گذشتگي بي حد و حصر او بود كه به وقوع پيوست.

درسي كه مي توان گرفت: عباس بن علي عليه السلام در كمالات معنوي به بزرگي شناخته شده بود. اما اولياي الهي بايد به هم تذكر بدهند تا كه اين ذكر آنها را نفع بخشد: «و ذكر فان الذكري تنفع المؤمنين؛ [2] پس اي پيامبر! تذكر ده كه اين يادآوري كردن اهل ايمان را سود مي بخشد».