سيره نويسان گفته اند: هنگامي كه برادران پدري و مادري عباس عليه السلام - عبدالله و عثمان - به شهادت رسيدند، جعفر را فراخواند و به او فرمود: «تقدم الي الحرب حتي اراك قتيلا كاخويك، فاحتسبك كما احتسبتهما، فانه لا ولد لكم؛ [1] به سوي جنگ پيش رو تا اين كه تو را مثل دو برادرت شهيد ببينم، پس آن را به حساب خداوند بگذارم، همان گونه كه آن دو را به حساب (خداوند) گذارده ام، چرا كه شما فرزند نداريد» جعفر راهي كارزار شد و بر دشمنان سخت گرفت. او در حالي كه با شمشير مي زد اين گونه رجز مي خواند:



«اني انا جعفر دوالمعالي

ابن علي الخير ذو النوال



ذاك الوصي ذوالسنا و الوالي

حسبي بعمي جعفر و الخال



احمي حسينا ذي الندي المفضال؛ [2] .

من البته جعفر صاحب مراتب هستم، پسر علي نيكوكار و بخشنده هستم؛

او كه وحي پيامبر و داراي مراتب بلند و داراي ولايت است؛ مرا كافي است كه عمويم جعفر طيار و دايي من باشد؛

حسين را حمايت مي كنم كه او صاحب فضائل و كرم است».