نام «عبدالله بن علي بن ابي طالب»، «محمد كوچك» يا «عبدالله» بوده است. مادرشان فاطمه «ام البنين» بوده است. [1] او در حدود هشت سال پس از برادرش عباس به دنيا آمد.

با پدرش شش سال، با برادرش امام مجتبي عليه السلام شانزده سال، و با برادرش حسين عليه السلام بيست و پنج سال زندگي كرد؛ البته عمر شريفش هم بيست و پنج سال بود.

تاريخ نگاران گفته اند: اصحاب امام حسين عليه السلام و عده اي از اهل بيت امام را به شهادت رسيده بودند. ابوالفضل عليه السلام برادران خويش را از بزرگ به كوچك مورد خطاب قرار داد و فرمود: «تقدموا؛ پيشي بگيريد». او نخست نظري به سوي «عبدالله» انداخت؛ عبدالله عليه السلام از دو برادرش «عثمان» و «جعفر» بزرگ تر بود [2] ؛ گفت: «تقدم بين يدي حتي اراك و احتسبك، فانه لا ولد لك؛ اي برادر! گام پيش نه، تا تو را (در راه خداوند) شهيد ببينم و بردباري و صبر بر اين پيشامد را به حساب خداوند بگذارم؛ [3] زيرا تو فرزندي نداري». [4] .

درسي كه مي توان گرفت: عباس عليه السلام برادران را از بزرگ به كوچك، امر جهاد فرمود؛ گويا شيوه ي اولياي خداوند اين است كه بزرگ ترها بايد سرمشق و هميشه


در كار خير پيشگام باشند. ديگر اين كه عباس عليه السلام فرزند نداشتن عبدالله را علت تقدم در پيشتازي مي داند؛ بي شك، بايد از جان كساني كه در جامعه نقش موثرتري دارند، بيش از كساني كه تعلقات خانوادگي ندارند، حفظ و حراست شود.