محمد بن عبدالله، در روز عاشورا ده نفر از دشمن را از پاي درآورد. [1] ]او كه همراه ديگر برادران خود به ميدان آمده بود، ديري نگذشت كه در آن حمله گروهي[، به دست «عامر بن نهشل تميمي» به فوز شهادت نائل آمد. [2] .

در زيارت ناحيه مقدسه آمده: «السلام علي محمد بن جعفر». [3] او به جاي پدرش عبدالله ابن جعفر طيار كه همسر حضرت زينب عليهاالسلام بود، در كربلا حضور يافت. او برادرش عون را هنگام جهاد همراهي كرد، تا او را با بدن مقدس خود حراست كند. قاتل او «عامر بن نهشلي تميمي» مورد لعنت امام قرار گرفته است. [4] .

عبدالله بن جعفر، از علاقمندان به اهل بيت عليهم السلام بود كه توفيق حضور در كربلا را نيافت؛ ولي تلاش هايي براي اصلاح امور و ابراز خيرخواهي در حادثه كربلا به انجام رساند كه پيش از اين به موردي از آن اشاره كرديم. [5] او بعد از جريان كربلا در مدينة النبي صلي الله عليه و آله براي شهداي كربلا - بويژه امام حسين عليه السلام - برنامه عزاداري راه انداخت. در آن جلسه غلام او «ابوالسلاسل» گفت: اين آن چيزي است كه از حسين عليه السلام بر ما وارد شده است. عبدالله از اين نكته برآشفت و كفش بر او پرتاب كرد و پس از توهيني به او گفت: «اللحسين تقول هذا؟ والله لو شهدته لأحببت ألا افارقه حتي اقتل معه و الله انه لمما يسخي بنفسي عنهما


و يعزيني عن المصاب بهما، انهما اصيبا مع اخي و ابن عمي مواسيين له صابرين معه؛ آيا به حسين اين گونه مي گويي؟! به خدا قسم، اگر با او مي بودم، هرگز از او جدا نمي شدم تا اين كه كشته شوم؛ سوگند به خدا، آن دو نفر (عون و محمد) از كساني بودند كه در جان خود، سخاوت كردند و بر من مصيبت آن دو سهل و آسان است؛ چون آنها با از خودگذشتگي و شكيبايي با برادرم و پسر عمويم رفتار كردند». سپس به كساني كه در جلسه حضور داشتند روكرده و گفت: «الحمدلله عز علي مصرع الحسين ان لا اكن اسيت حسينا بيدي، فقد آساه ولدي؛ [6] خدا را سپاس كه شهادت حسين را نزد من عزيز داشت؛ به اين كه اگر من خودم او را ياري نرسانيده ام، به واسطه دو فرزند او را ياري كرده ام».

درسي كه مي توان گرفت: بي شك شهادت عون و محمد افتخاري براي عبدالله بن جعفر و مادر دلاورشان عليهاالسلام خواهد بود و همگان به اين افتخار غبطه خواهند خورد.