سپس امام مشتي از خون پاك علي را برگرفت و به طرف آسمان پاشيد. قطره اي از آن روي زمين نريخت؛ [1] در زيارت صحيح السندي كه امام صادق عليه السلام به ابوحمزه ثمالي آموخته اند، اين گونه آمده است:

بابي انت و امي من مذبوح و مقتول من غير جرم، و بابي انت و امي دمك المرتقي به الي حبيب الله: بابي انت و امي من مقدم بين يدي ابيك يحتسبك و يبكي عليك، محرقا عليك قلبه، يرفع دمك بكفه الي عنان السماء لا ترجع منه قطرة، و لا تسكن عليك من ابيك زفرة [2] .

پدر و مادرم فداي آن سر بريده كه بدون هيچ جرم و گناه كشته شد. پدر و مادرم فداي خون بالارونده ي تو، به سوي حبيب خدا، پدر و مادرم به فداي تو، اي كسي كه از پدرت پيشي گرفتي در حالي كه او تو را به شمار آورد و بر تو بگريست. دل او به سبب مصيبت تو آتش گرفت و خونت را به آسمان پاشيد، به گونه اي كه قطره اي از آن بازنگشت، و آه پدرت بر مصيبت تو هرگز آرام نگرفت.