امام حسين عليه السلام نظاره گر حماسه سازي علي اكبر بود كه ناگاه منقلب شد و اشك از چشمان مباركش سرازير شد. [1] امام فرياد برآورد: «يابن سعد، قطع الله رحمك كما


قطعت رحمي و لم تحفظني في رسول الله صلي الله عليه و آله؛ [2] اي ابن سعد! خداوند نسل تو را قطع كند، همان گونه كه تو نسل مرا قطع كردي و خويشاوندي مرا با رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم مراعات نكردي، خداوند كسي را بر تو مسلط كند تا سرت را در بسترت جدا سازد». [3] سپس امام محاسن شريفش را به طرف آسمان بلند كرد و فرمود: «اللهم اشهد علي هولاء فقد برز اليهم اشبه الناس برسولك محمد خلقا و خلقا و منطقا؛ [4] پروردگارا! تو را بر اين قوم شاهد مي گيرم، در برابر اينها شخصي به رزم آمده كه او شبيه ترين مردم در خلقت ظاهري و اخلاق باطني و گفتار به رسول تو - محمد صلي الله عليه و آله و سلم - است».

ديگر اين كه فرمود: «و كنا اذا اشتقتا الي رؤية نبيك نظرنا اليه؛ [5] آري (پروردگارا) هر گاه ما شيفته ديدار (جمال) پيامبر تو بوديم، به او (علي اكبر) نظر مي انداختيم».

همچنين فرمود: «خداوندا! بركات زمين را از آنها منع كن و بين آنها تفرقه بينداز، و آنها را سخت از هم جدا كن و در فرقه هاي مختلف قرارشان ده، [6] هرگز واليان و سردمداران را از آنان خوشنود مساز، در واقع آنها ما را دعوت كردند تا ياري كنند، سپس با ما دشمني كردند و به جنگ ما درآمدند» سپس امام اين آيه را تلاوت كرد: «ان الله اصطفي آدم و نوحا و آل ابراهيم و آل عمران علي العالمين - ذرية بعضها من بعض والله سميع عليم)؛ [7] خداوند، آدم، نوح، آل ابراهيم، و آل عمران را بر جهانيان برگزيد، نژادي را از ديگر نژاد، البته خداوند شنوا و عالم است». [8] .


درسي كه مي توان گرفت: در سخن امام حسين عليه السلام تنها سيماي زيباي علي اكبر مورد توجه نيست؛ بلكه اخلاق و گفتار او كه از همه شبيه تر به رسول گرامي بود، مد نظر است.

سخن امام، نوعي شهادت به عصمت علي اكبر نيز هست. امتياز هر انساني بسته به كمالات ظاهري و باطني اوست. درجه پيشرفت انسان در رفتار، گفتار، منطق و اخلاق او معرف نزديك بودن او به خداي تعالي است. امام فرزند خود را شبيه ترين خلق خدا به رسول خدا كه والاترين مخلوق خداوند است، معرفي كرد.