پس از آن كه علي اكبر عليه السلام امان نامه سپاه ابن سعد را با بي اعتنايي رد كرد، حملات پي در پي خود به آن قوم را با اين شعار آغاز كرد:



«انا علي بن الحسين بن علي

نحن و بيت الله اولي بالنبي



تالله لا يحكم فينا ابن الدعي

اضرب بالسيف احامي عن ابي



ضرب غلام هاشمي قرشي؛ [1] .

من علي فرزند حسين، فرزند علي هستم، به خانه خدا (كعبه) قسم، ما به پيامبر سزاوارتريم؛



سوگند به خداوند اين زنازاده نمي تواند بر ما حكم راند، با شمشير شما را مي كشم و از


پدرم حمايت مي كنم؛

آن هم شمشير زدن نوجواني از تبار هاشم و قريش».

درسي كه مي توان گرفت: در شعارهاي حماسي علي اكبر، نكاتي چند نهفته است:

1. او نخست خود را معرفي فرموده است؛

2. پيوند با پيامبر را بر خود اولي ديده تا پاسخي به امان آورندگان باشد؛

3. آن حرامزاده (ابن زياد) را زشت شمرده است؛

4. اعلام مي كند كه هرگز تحت فرمان ابن زياد نخواهد رفت؛

5. اعلام مي كند كه با ابن زياد جنگ و جهاد خواهد كرد؛

6. اعلام مي كند كه از پدرش حمايت خواهد كرد؛

7. فخر خود را انتساب به پيامبر، قبيله بني هاشم و قريش دانسته تا حساب خود را از بني اميه جدا سازد.

علي اكبر عليه السلام پس از ديدار با امام، براي حمله دوم وارد رزمگاه شده و اين گونه شعار حماسي خود را فراخواند:



«الحرب قد بانت لها الحقائق

و ظهرت من بعدها مصادق



و الله رب العرش لانفارق

جموعكم او تغمد البوارق؛ [2] .



در اين جنگ، حقايق و تعصبات جاهلي آشكار شد، و پس از آن افراد صادق شناخته شدند؛

به خدا - پروردگار عرش - سوگند، شما را رها نكنيم تا شمشيرها در نيام شوند».