از زيارات ناحيه مقدسه اين گونه برمي آيد كه «علي اكبر» عليه السلام نخستين ياور امام از اهل بيت رسالت است كه عازم ميدان رزم شده است. چنانچه در آن زيارت اين گونه آمده است: «السلام عليك يا اول قتيل، من نسل خير سليل من سلالة ابراهيم؛ [1] سلام بر تو، اي اول كشته از نسل بهترين دودمان ابراهيم خليل».

علاوه بر زيارت ناحيه مقدسه، ابوالفرج اصفهاني نيز پس از ياران امام حسين عليه السلام اولين شهيد را علي اكبر عليه السلام دانسته است. [2] .

پس از ظهر بود كه با شهادت ياران حسين عليه السلام علي اكبر با همگان وداع كرد. در اين هنگام اهل حرم و همه بستگان، دور تا دور او را گرفته مي گفتند: «ارحم غربتنا لا طاقة لنا علي فراقك؛ به غربت ما رحم كنيد، ما تحمل و فراق و دوري تو را نداريم» علي اكبر


مي ديد چگونه امام زمان او از هر طرف تحت فشار قرار گرفته است و دشمنان براي ريختن خون پاك او اجتماع كرده اند؛ بدين سبب به زن ها و گفته هايشان چندان توجهي نداشت. آخرالامر به خدمت پدر بزرگوار رسيد و اجازه ميدان خواست و بر اسبي كه «لاحق» ناميده مي شد و متعلق به امام بود سوار شد. [3] آن اسب را برخي «ذوالجناح» نيز ناميده اند. [4] .

درسي كه مي توان گرفت: زنان منبع احساسات و عواطف مادري، خواهري يا غير آن هستند؛ اما در انجام دادن وظيفه شرعي و عقلي هرگز احساسات - هر چند مقدس باشد - ملاك نيست و انسان بايد به سوي انجام دادن وظيفه و تكليف الهي خود با استقامت و بردباري گام بردارد. علي اكبر، در شرايطي كه امام را تنها و بي ياور مي ديد، در برابر احساسات اطرافيانش زانو نزد، و از حمايت بي دريغ از پدر و امام زمانش دست برنداشت.