رجز شجاعانه ي اين مرد بزرگ در برابر دشمن اين بود:



«قد علمت كاهلها و دودان

و الخندفيون، قيس عيلان



بان قومي أنه الاقران

لدي الوغا و سادة الفرسان



مباشر الموت بطعن آن

لسنا نري العجز عن الطعان



آل علي شيعة الرحمن

و آل زياد شيعة الشيطان؛



(قبائل) كاهل و دودان و خندف و بنوقيس خوب مي دانند، كه قوم من در وقت جنگ و رودررويي نزديك ترين افراد به حريفان و سران جنگ هستند،

با ضربه اي كاري دشمن را از پاي مي اندازيم و از هيچ ضربتي اظهار عجز و حقارت نمي كنيم،

خاندان علي، پيروان دين خداوند بخشنده اند و خاندان زياد پيروان شيطان اند». انس با آنكه پير بود، هجده نفر از لشكر ابن زياد را از پاي درآورد و خود به آسمان شهادت پر گشود. [1] .

او در زيارت ناحيه مقدسه مورد سلام امام واقع شده است: «السلام علي انس بن الكاهل الاسدي» و قاتل او «يقتط بن ناشر الجهني» مورد لعنت قرار گرفته است. [2] .


درسي كه مي توان گرفت: در اصل حمايت فرزند رسول خدا و امام زمان، سالخورده، جوان، نوجوان و خردسال برابرند. وجود اشخاص پير، در سپاه امام حسين عليه السلام، غزوات دوران پيامبر را تداعي مي كند. هرگز از سالخوردگان توقع جهاد نيست؛ ولي دل بيدار آنها مانع از سكوت آنها مي شد. امام چون رسول «مصعب بن عمير» را در غزوه احد ديد، به ناگاه گريان شد. اما آيا وجود اين پيرمردان، بر نامردان سپاه ابن سعد، عبرتي روشن نبود؟