بعد از نماز ظهر بود كه درگيري از سر گرفته شد. عبدالرحمن از امام اجازه گرفت و در حالي كه اين رجز را مي خواند وارد ميدان رزم شد:



«صبرا علي الاسياف و الاسنة

صبرا عليها لدخول الجنة؛ [1] .



شكيبايي بر شمشيرها و نيزه ها، آري شكيبايي تا كه به بهشت وارد شوي».

او پس از اين كه عده اي را از پا درآورد، به شهادت رسيد.

بلاذري نقل كرده كه «عبدالرحمن بن عبدالله بن كدن» اين گونه مي گفت:



«اني لمن ينكر في ابن الكدن

اني علي دين حسين و حسن؛ [2] .



به كسي كه من را نشناسد مي گويم: من پسر كدن هستم، آري من بر دين حسين و حسن مي باشم».