به روايت ابي مخنف، شهادت زهير پس از حبيب بن مظاهر بود. در اين هنگام، آثار شكستگي بر چهره امام عليه السلام هويدا شد. زهير كه پس از سليمان (پسر عمويش) عازم ميدان جهاد و نبرد شده بود، دست هايش را بر دوش حسين عليه السلام نهاد و در قالب اشعاري اذن جهاد خواست. امام فرمود: «من هم به دنبال تو، رسول الله و اميرالمؤمنين را ملاقات خواهم كرد». [1] .

او در حين مبارزه اين ابيات را ترنم مي كرد:



«انا زهير و انا ابن القين

اذودكم بالسيف عن حسين



ان حسينا احد السبطين

من عترة البر التقي الزين



ذاك رسول الله غير المين

اضربكم و لا اري من شين [2] .




من زهير پسر قين هستم، با شمشير خود از حريم حسين دفاع مي كنم؛

حسين يكي از دو نواده رسول است، از خانداني كه نيكي و تقوا زينت آنهاست؛

و اكنون او فرستاده پاك خدا از دو نسل نبوي است، و من شما را مي كشم و عيب نمي دانم».

درباره رزم او گفته اند: «و قاتل قتالا شديدا؛ [3] او مبارزه اي سنگين را آغاز كرد» بنابر نقل راويان از جمله «محمد بن ابي طالب» او صد و بيست نفر از شجاعان كوفه را از دم تيغ گذراند. [4] درباره شهادت او گفته اند: «فشد عليه كثير بن عبدالله الشعبي و مهاجر بن اوس التميمي، فقتلاه؛ [5] دو نفر از سپاهيان ابن سعد به نام هاي كثير و مهاجر، پس از نبرد سختي او را به شهادت رساندند».