«زهير» مرد شريفي در بين قوم خود بود و در كوفه زيست مي كرد. او مردي شجاع بود و در جنگ ها، هماره به نام آوري شهرت داشت. [1] .

«زهير» فرزند «قين بجلي» از ياران


رسول خدا بود؛ اما پس از رحلت پيامبر و بر اثر تبليغات وسيع «معاويه»، مي پنداشت كه امام علي عليه السلام در ريختن خون «عثمان» سهيم بوده است. از اين رو نسبت به امام علي عليه السلام و فرزندانش علاقه اي نشان نمي داد. گفته اند او نيز به «عثمان بن عفان» ابراز مودت مي كرد؛ اما بر ما روشن نيست كه او تا كجا و چه مقدار از اهل بيت روي گردان بوده است. هر چه بود، او به دست سالار شهيدان حسين عليه السلام در راه كربلا گام نهاد. [2] او در اين راه جان خود را نثار كرد و در نبرد، سخت مورد اعتماد امام عليه السلام بود، به گونه اي كه امام او را به فرماندهي جانب راست سپاه خود منصوب فرمود.

او در وقت نماز ظهر -به امر امام - سپر جان آن حضرت شد. امام گاه او را براي احتياج، به سمت لشكر دشمن مي فرستاد. امام به او مأموريت سخن گفتن داد. مردانگي او در درگيري با آن قوم همراه بيش از اين گذشت. از اينجا به بعد قدري بيشتر از آن بزرگمرد حامي حسين عليه السلام خواهيم گفت.