هنگام ظهر روز عاشورا، امام حسين عليه السلام با ياران باقي مانده خود به اقامه نماز ظهر ايستادند. اما چگونه مي توانستند نماز را به پايان برند در حالي كه دشمن، تيرها را به سوي آن حضرت و يارانش نشانه گرفته بودند. در اين ميان دو تن از ياران وفادار امام به نام هاي «زهير» و «سعيد» سپر بلاي آن حضرت شدند و تيرها را به جان خريدند. آن قدر تير بر جسم آن دو عزيز نشسته بود كه با سلام امام بر زمين افتادند و جام شهادت را نوشيدند. [1] .


سعيد هنگامي كه بر بدن جاي نيزه و شمشير و سيزده تير داشت اين چنين گفت: «خدايا! اينها را چون قوم عاد و ثمود از خود دور ساز و مورد لعن قرار ده. پروردگارا! سلام مرا به پيامبرت برسان، و به او از درد جراحاتم بگو، من ثواب تو را خواسته ام تا ذريه پيامبرت صلي الله عليه و آله و سلم را ياري رسانم». [2] سپس رو به امام حسين عليه السلام كرد و گفت: «اوفيت يابن رسول الله؟؛ اي فرزند رسول خدا! آيا من به عهد خود وفا كرده ام؟» امام فرمود: «نعم، انت امامي في الجنة؛ آري، تو در بهشت پيش مني» [3] سپس به شهادت رسيد.

درسي كه مي توان گرفت:

الف. ايمان راسخ سعيد به پيامبر اسلام و امام ستودني است؛

ب. وفاي به عهد، وظيفه هر رادمرد است و سعيد از خيل وفاداران بود؛

ج. هر كس در اين دنيا خود را سپر بلاي امام خود سازد، در قيامت نيز پيش او خواهد بود؛ مانند سعيد كه به اعتراف حضرت امام حسين عليه السلام در جوار او خواهد بود؛

د. بايد خود را چون سعيد در راه احياي دين و نام اهل بيت عليهم السلام فدا كرد.