«شيخ ابن نما» گزارش كرد: هنگامي كه حر از قصر ابن زياد در كوفه خارج شد تا به استقبال امام بيايد، ندايي را شنيد كه از پشت سر مي گويد: «اي حر! تو را به بهشت بشارت باد» او به پشت سر نگريست و كسي را نديد با خود گفت: «به خدا قسم، اين بشارت نيست در حالي كه من اسير به جنگ حسين هستم». او پيوسته اين خاطره را در ذهن داشت تا هنگامي كه خدمت امام رسيد و آن داستان را بازگو كرد. امام به او فرمودند: «تو به واقع به پاداش و نيكي راه يافته اي». [1] .


امام در يكي از خطابه هاي كوتاه خود اين گونه حر را آگاه كرد: «الا حر يدع هذه الماظة من دنياكم...؛ آيا آزادمردي نيست كه واگذارد اين ريزه ي غذاي داخل دهان را (ته مانده منافع دنيا را كه شبيه به ريزه ي غذاي دهان است) براي ها آن؟» [2] شايد اين سخن حسين عليه السلام بود كه انقلاب و طوفان ظلمت براندازي را در افكار و انديشه حر به پا ساخت.