مرحوم شيخ مفيد گزارش فرمود: هنگامي كه امام حسين عليه السلام ني هايي را در خندق پشت خيمه گاه آتش زد، شمر از جلوي امام مي گذشت. فرياد زد: «اي حسين! آيا به آتش


قبل از روز قيامت عجله كرده اي؟» امام حسين عليه السلام به او فرمود: «اي پسر بزچران! تو براي ورود به آتش سزاوارتري» [1] در اين هنگام مسلم بن عوسجه تيري در كمان نهاد تا او را هدف گيرد. امام حسين عليه السلام او را از اين كار منع فرمود. مسلم گفت: «اين فاسق از دشمنان خداوند و بزرگ ستمگران است. اينك خداوند شما را بر او مسلط كرده است». امام فرمود: «به او تيراندازي مكن كه خوش ندارم شروع كننده جنگ باشم». [2] .

درسي كه مي توان گرفت: سخن مسلم بن عوسجه درست بود فرصتي به دست آمده بود تا كه شمر كه خود از ائمه كفر است، كشته شود؛ اما امام نمي خواهد شروع كننده نبردباشد. از اينجا روشن است كه رفتار امام تنها از اصول الهي سرچشمه مي گيرد. البته مي توان گفت كه اين برخود گوياي آن است كه عمل امام، جهاد ابتدايي نيست؛ بلكه نوعي دفاع، دعوت به خير، يا گونه اي از امر به معروف و نهي از منكر است.