سعد براي جنگ با امام حسين عليه السلام از كوفه به همراه برادرش «ابوالحتوف» خارج شد. او پيش از آن كه امام را ياري رساند از خوارج بود كه به اشتباه راه كينه به اميرالمؤمنين عليه السلام را برگزيده بود، چنان كه به معاويه هم ارادتي نداشت. او با شنيدن نداي غربت امام در برابر آن لشكر نابكار و كفرپيشه شمشير كشيد و در حمايت از امام به مقام شهادت فائز شد. [1] آري، سعد همين كه صداي امام و پس از آن صداي گريه و ضجه زنان و اطفال خيمه گاه حسيني را شنيد، غيرتش به جوش آمد و با لشكر ابن سعد به نبرد پرداخت. اين جنگ و درگيري كه عده اي كشته و زخمي به همراه داشت، با شهادت سعد پايان يافت. رضوان خداوند بر او و همه جوانمردان روزگار. [2] .

درسي كه مي توان گرفت: اگر انسان پاره اي از راه را به انحراف رفته باشد، با درك حق، بايد شهامت و شجاعت تغيير مسير را داشته باشد.