پس از شهادت «عمرو»، دشمن سر جدا شده او را به سمت امام حسين عليه السلام پرتاب كرد. مادرش «بحريه» دختر «مسعود خزرجي» سر نوجوانش را برداشت و خون از آن برگرفت و به طرف مردي كه در نزديكي او قرار داشت پرتاب كرد كه ضربه سر، او را در جا كشت. [1] پس از آن، اين مادر شهيد كه همسر شهيد نيز بود، به خيمه گاه بازگشت و ستون خيمه را از جاي كند و اين اشعار را مي خواند:



«اني عجوز في النساء ضعيفة

خاوية بالية نحيفة



اضربكم بضربة عنيفة

دون بني فاطمة الشريفة؛



من در بين زنان، ضعيف، خرد شده، پوسيده، و لاغرم. اما شما را در راه حمايت فرزندان فاطمه گرامي، ضربتي سخت مي زنم».

پس از آن، تيرك خيمه را به جانب لشكر «ابن سعد» پرتاب كرد و دو نفر را مورد


اصابت قرار داد. امام عليه السلام آن زن را به خيمه گاه باز گرداند. [2] .

درسي كه مي توان گرفت: شوهر بحريه گفت وفاي به عهد و پيمان را به وارث خويش ارث مي نهم. وفاي به عهد، پس از فرزندش «عمرو بن جنادة» به وارث ديگرش «بحريه» رسيد. در حمايت از مقام رفيع اسلام، امام و ولايت، مرد و زن و بزرگ و كوچك برابرند و هر كس در حد توان خويش، موظف به دفاع از اين حريم است. البته اين، مستلزم شعور و معرفتي بالاست تا انسان به عرصه هاي جهاد و جانبازي راه يابد.