«حجاج» پسر «بدر» و اهل «بصره» و از «بني سعد» است. سيد داوودي نقل كرده است: امام حسين عليه السلام به منذر بن جارود عبدي، يزيد بن مسعود نهشلي، احنف بن قيس و ديگران از رؤساي پنج گانه و اشراف نامه نوشتند، كه هر كدام به گونه اي با آن برخورد كردند. احنف امام را به صبر دعوت و اميدوار كرد، اما پيام آور امام را به ابن زياد تحويل داد كه او را كشتند. اما مسعود قوم خود، بني تميم، بني حنظله، بني سعد و بني عامر را جمع كرد و خطبه اي بر آنها خواند. سپس نامه اي به امام حسين عليه السلام نوشته و توسط حجاج بن بدر سعدي آن را به سوي امام ارسال داشت. [1] او نامه «مسعود بن عمرو» را از بصره به


خدمت امام آورد و تا آخر راه همراه امام باقي ماند. [2] وقتي حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام نامه را دريافت كردند، پس از مطالعه فرمود: «ما لك! آمنك الله من الخوف، و اعزك و ارواك يوم العطش الاكبر [3] ؛ تو را چه مي شود! خداوند تو را از ترس ايمن دارد و عزتت عنايت كند و روز تشنگي بزرگ سيرابت كند».