هنگامي كه اهل كوفه نامه هاي فراواني به امام ارسال داشتند، آن حضرت مسلم را فراخواند و به همراه وي «قيس بن مسهر» و «عبدالرحمن بن عبدالله» و عده اي از فرستادگان را سفير خود نمود. آن حضرت، مسلم را به چند چيز امر فرمود: الف. تقوي الهي داشته باشد؛ ب. اسرار حكومت را پنهان بدارد؛ ج. به مردم لطف و مرحمت داشته باشد؛ د. اگر مردم را با هم متحد يافت، به سرعت امام را باخبر كند.


سپس امام نامه اي [1] را به مردم كوفه به اين مضمون نوشتند:

اما بعد، به تحقيق برادر و پسر عمويم و مورد اعتماد از اهل بيتم، مسلم بن عقيل را به سوي شما فرستاده ام، ايشان را امر كرده ام تا كه برايم بنويسد كه آيا شما را با هم، همدل و همداستان مي يابد. پس به جانم قسم، امام نيست مگر كسي كه به حق قيام كند. [2] .