به دلايل ويژه اي، تاريخ نگاران در تعداد اصحاب و ياران حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام اختلاف كرده اند. اشاره اي به آن اختلاف نظرها، خالي از لطف نيست.

1. سي و دو نفر سواره و چهل نفر پياده؛ [1] .


2. چهل و پنج نفر سواره و حدود صد نفر پياده؛ [2] .

3. شصت نفر پياده؛ [3] .

4. شصت و يك مرد جنگنده؛ [4] .

5. هفتاد نفر سواره از مدينه با آن حضرت حركت كردند؛ [5] .

6. هفتاد مرد از اهل بيت، (هنگام خروج از مكه) و شصت نفر سواره و پياده از ياران، امام را همراهي كرده اند؛ [6] .

7. هفتاد و دو مرد رزم آور؛ [7] .

8. هنگام ورود به كربلا پانصد نفر سوار كه از اهل بيت و اصحاب بودند و صد نفر پياده؛ [8] .

به رغم اختلاف نظرهاي بسيار تاريخ نگاران، با استناد به روايات معصومان بعيد نيست گفته شود: امام حسين عليه السلام بيش از هشتاد و دو مرد سوار و پياده براي جهاد در برابر سپاه يزيد نداشته اند در حالي كه براي تعداد شهدا مي توان به قول مشهور تاريخ نگاران كه هفتاد و دو تن است اعتماد كرد؛ [9] اما عمر سعد با سي هزار نفر براي بيعت گرفتن از حسين عليه السلام و قتل سلاله زهرا عليهاالسلام وارد كربلا شده بود.


درسي كه مي توان گرفت: ميزان حق و باطل، به تعداد افراد بستگي نداشته و ندارد، بلكه در جوامع بشري بيشتر انسان ها به انحراف تمايل بيشتر دارند. باطل با رزق و برق فريبنده اش، خودآرايي مي كند و دل ظاهربينان را به خود جلب و جذب مي كند.

انسان هاي حق جو و راهيان به سوي او اندك اند، اما برنده مسابقه و ماندني اند، و حسن عاقبت از آن آنها خواهد بود، همان گونه كه خداي تعالي خود وعده داده است: «والعاقبة للمتقين؛ [10] عاقبت از آن اهل تقوي است».