دشت وسيعي بين «عذيب» و «واقصه» در سرزمين «حزن» از ديار «بني يربوع» است. [1] آنجا امام عليه السلام در خطابه اي برابر اصحاب «حر» بعد از حمد و ثناي پروردگار و رسولش، فرمود:

«اي مردم، رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: «اگر كسي سلطان ستمگري را ببيند كه او حرام خدا را حلال دانسته و پيمان او را شكسته، و مخالفت سنت رسول خدا كرده و بين بندگان او به گناه، ظلم و تعدي رفتار كرده است ولي آن كس با رفتار و گفتار خويش در مقام تغيير وضع او نباشد، خداوند حق دارد او را در جايگاه همان سلطان قرار دهد.» آگاه باشيد كه اينها اطاعت شيطان را بر خود لازم دانسته، و اطاعت «رحمان» را ترك كرده اند. اينان فساد را آشكار كرده و حدود (خداوندي) را معطل گذارده اند، و بيت المال را خود مي بخشند. اينها حرام خدا را حلال دانسته و حلال خدا را حرام دانسته اند. در حالي كه من از ديگران (بر حكومت) سزاوارترم. نامه هاي شما به من رسيده و فرستادگانتان نزد من آمده و بر اين امر كه مرا تسليم نسازند و به ذلت نكشند، با من بيعت كرده اند. اگر بيعت خود را به نهايت رسانيد به رشد و كمال نائل خواهيد شد؛ زيرا كه من حسين پسر علي و پسر فاطمه - دختر رسول الله - هستم. آري، جانم را همراه شما و اهل بيت و خانواده ام را با خاندان شما همراه خواهم داشت، و خودم هم براي شما الگو خواهم بود. ولي اگر نپذيرفتيد و عهد و پيمان خود را شكستيد و بيعت را با مردان از گردن خويش برداشتيد. پس به جانم قسم، اين رفتار آشناست و شما اين رفتار را پيش از اين نسبت به پدرم، برادرم، و پسر عمويم «مسلم» رواداشته ايد. آري، فريب خورده كسي است كه توسط


شما فريفته گردد. هر كه پيمان شكني كند در واقع خود را شكسته است و بزودي خداوند مرا از شما بي نياز خواهد كرد. سلام و رحمت خدا و بركاتش بر شما باد.» [2] .