امام روز دوشنبه بيست و يكم ذي حجة الحرام در اين منزل فرود آمدند. اينجا شن زاري بين «ثعلبه» و «خزيميه» و در مسير حاجيان كوفه به مكه قرار گرفته است. [1] در اين محل بود كه امام در نزديكي خيمه و خرگاه «زهير بن قين بجلي» خيمه خود را برافراشتند. پس از آن امام او را به راه حق دعوت كردند و او به سوي امام راه يافت. بعد از اين درباره «زهير» بيشتر سخن خواهيم گفت. [2] .

در «زرود» نيز خبر شهادت جناب «مسلم بن عقيل» و «هاني بن عروه» به امام رسيد. پس از آن، امام اين آيه را تلاوت مي فرمود: (انا لله و انا اليه راجعون)؛ [3] ما از آن خداييم و به سوي او باز مي گرديم»؛ و از خداوند براي «مسلم» درخواست مغفرت مي كرد. امام سخت گريست و هاشميان و زن ها نيز گريستند. دو نفر از همراهان امام به نام هاي «عبدالله بن سليم اسدي» و «منذر بن مشمعل اسدي» امام را سوگند دادند كه به كوفه نرود؛ چرا كه در آنجا ياوري ندارند. در برابر اين درخواست، آل عقيل از امام خواستند براي


انتقام برادرشان (به سوي كوفه) حركت كنند. امام فرمود: «عزيزان، پس از اين خيري در حيات نيست». [4] .