حضرت اباعبدالله عليه السلام در روز يكشنبه بيستم ذي حجة به «شقوق» رسيد و در آنجا اقامت فرمود. اينجا منزلي است كه در راه مكه قرار دارد. «ابن اعثم كوفي» ملاقات «فرزدق» با امام را در اينجا دانسته است، [1] كه پيش از اين درباره آن توضيح داده شد. [2] در اين مكان امام با مردي برخورد مي كنند كه از كوفه آمده است؛ حضرت از وضع مردم عراق مي پرسند، و او مي گويد: «آنها بر ضد شما اجتماع كرده اند». امام فرمود: «البته كار دست خداست و او هرگونه بخواهد به انجام مي رساند. پروردگار ما، هر روز در پي انجام دادن كاري است». سپس آن حضرت اشعاري را خواند:



«فان تكن الدنيا تعد نفيسة

فان ثواب الله اعلي و انبل



و ان تكن الابدان للموت انشأت

فقتل امري ء بالسيف في الله افضل



و ان تكن الارزاق قسما مقدرا

فقلة حرص المرء في الرزق اجمل



و ان تكن الاموال للترك جمعها

فما بال متروك به المرء يبخل [3] .



اگر دنيا ارزشمند باشد، پس سراي پاداش خداوندي، برتر و ارزشمندتر است؛


و اگر اموال و دارايي ها براي ترك كردن جمع شود، پس چيزي كه ترك شدني است چرا شخص به آن بخل مي ورزد؟

و اگر روزي ها به قسمت و قدر است، پس كم حرص زدن شخص، در كسب و كار، زيباتر است؛

و اگر بدن ها براي مرگ آفريده شده اند، پس كشته شدن انسان به شمشير در راه خدا برتر است».