پنج شنبه هفدهم ذي حجه كاروان حسين در «اجفر» بار به زمين نهاد. در قاموس آمده اينجا مكاني بين «فيد» و «خزيمية» است. [1] در اين محل آب به سوي محل سكونت عرب در جريان بود. درباره ملاقات امام با «عبدالله بن مطيع عدوي» در تاريخ اختلاف است. در لسان المورخين آورده اند اينجا بين «عبدالله بن ابي مطيع» و حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام


ديداري بود؛ ولي پيش از اين آمد كه در راه مكه و مدينه يا نزديك به مكه ملاقاتي صورت گرفته است؛ طبري و محدث قومي در نفس المهموم محل ملاقات را اينجا دانسته اند. شايد هم «عبدالله بن مطيع» غير از «عبدالله بن ابي مطيع» باشد. [2] «عبدالله» چون در اين محل امام را زيارت كرد، و از سفر امام به عراق اطلاع يافت حضرت را به خدا و حرمت اسلام قسم داد كه از اين سفر صرف نظر كند. هنوز از امام پاسخي نگرفته بود كه بار ديگر امام را به حرمت قريش و عرب قسم داد كه از اين سفر دست بردارد. سپس دليل اصرار خود را اين گونه بيان داشت: «اگر از بني اميه آن چه در دست دارند، طلب كني به خداوند سوگند تو را مي كشند و اگر چنين شد بعد از شما هيچ كس حرمتي نخواهد داشت». امام درخواست او را ناديده گرفت و به حركت خود ادامه داد. [3] .

تأمل در اين گفت وگو آشكار مي سازد كه ديدگاه امام فراتر از اين گونه افراد بوده است.