يكي از ميقات هاي حجاج بيت الله الحرام، مرز بين «نجد» و «تهامه» است كه آن را «ذات عرق» ناميده اند. [1] امام و يارانشان در روز دوشنبه، چهاردهم ذيحجة در اين محل فرود آمدند. علامه مجلسي رحمه الله از تاريخ الرياشي نقل كرده است: «راوي گفت من حج بجاي آورده بودم و ياران را رها كرده بودم... تا اين كه به خيمه هايي برافراشته رسيدم. در اين هنگام سؤال كردم: «اين سراپرده ها از آن كيست؟» گفتند: «از آن حسين». گفتم: «پسر علي و فاطمه؟» گفتند: «آري»، گفتم: «در كدام يك از اين سراپرده ها هستند؟» آن را به من نشان دادند. جلو رفتم تا اين كه ناگاه حسين را در حال تكيه بر در خيمه ديدم كه مشغول مطالعه نوشته اي بود. سلام كردم و جواب داد. سپس گفتم: «پدر و مادرم فداي شما، چرا در اين بيابان خشك فرود آمدي كه در آن زراعت و خويشي نيست؟»فرمود: «اينها مرا ترسانيده اند؛ و اينها نامه هاي اهل كوفه است در حالي كه آنها قاتل من هستند، اگر چنين كنند... و هتك حرمات الهي كنند كسي بر آنها برانگيخته خواهد شد كه آنها را مي كشد تا اين كه از كهنه حيض ذليل تر شوند» [2] .