يزيد در تلاش برآمد كه در مدينه از امام بيعت بگيرد. والي مدينه، آن حضرت عليه السلام را چند بار به دارالاماره باز خواند. اما امام به بيعت با يزيد تن نداد. در جزيرة العرب اين سخن پيچيده بود كه از بزرگان، تنها سه نفر با يزيد بيعت نكرده اند:

1. «عبدالله بن عمر» كه يزيد از استنكاف او چندان وحشت نداشت، چون او مرد زاهد پيشه اي بود و هيچ خطري از جانب او خلافت يزيد را تهديد نمي كرد.

2. «عبدالله بن زبير». او مرد رزم و پيكار بود، اما از تقواي الهي چندان نصيب و بهره اي نداشت. از اين رو راه خريد او براي يزيد باز بود. از اين گذشته، يزيد در جنگ با او به خود هراس راه نمي داد.

3. امام حسين عليه السلام كه پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم او را از خود، و خود را از او دانسته بود: «حسين مني، و انا من حسين» [1] . امام، مصداق (وزاده بسطة في العلم و الجسم) [2] بود؛ يعني قدرت علمي و جسماني او زبانزد بود. بنابراين، تدبير مبارزه يا بيعت با او چندان آسان نبود.