انحراف مردم از مسير توحيد، به مرور زمان موجب شد كه آنان در نام خداوند نيز تصرفاتي كرده، بت هايي را به عنوان واسطه و شفيع به درگاه او پرستش كنند. مثلا نام بت «لات» را از «الله»، «عزي» را از «عزيز» و «منات» را از «منان» برگرفته بودند. در قرآن شريف نام هر سه آمده است: (افرايتم اللات و العزي و منوة الثالثة الاخري) [1] ؛ (اي مشركان) آيا (بت) لات و عزي را و منات سومين را ديديد؟»

روشنفكران آن عصر، ماه و ستاره پرست بودند، و براي خواندن خداوند به غير او اشاره مي كردند. دهريين طبيعت و حركات فلك و گذران زمان را مؤثر در امور مي دانستند، «كلبي» (متوفاي 206 ه.ق) مي گويد قبيله «بني مليح» جن پرست بودند، قبيله «حمير» آفتاب پرست، قبيله «كنانه» ماه پرست، قبيله «تميم» دبران، قبيله «لخم» مشتري، قبيله «طي» سهيل، قبيله «قيس» شعري، و قبيله «اسد» عطاردپرست بوده اند.


گمراه تر از همه اينها، اكثريت قوم عرب بود كه علاوه بر بتهاي قبيله اي، محلي و خانگي به تعداد روزهاي سال خداياني را نيز پرستش مي كردند و حوادث هر روز را به يكي از آنها نسبت مي دادند. [2] .