سياست، يعني تدبير هوشمندانه و جامع، براي اجراي عدالت و حفظ كشور و افراد آن، از فروپاشي و بي نظمي و نابه ساماني از جهت داخلي و خارجي. البته، سياست مداري از اصول قطعي زندگي همه ي امامان عليهم السلام بوده است. اين سياست، سياست رحماني و مثبت و صحيح است كه در بالا به آن اشاره شد نه سياست شيطاني


و استعماري كه همان تزوير و خدعه ي معاويه اي است.

اميرالمؤمنين عليه السلام مي فرمايد:

جمال السياسة العدل في الامرة و العفو مع القدرة؛ [1] .

زيبايي سياست، رعايت عدل در رهبري و گذشت هنگام قدرت است.

براساس معناي فوق، سياست مورد نظر، دنياستيزي است نه دنياطلبي؛ چون دنيا بر دو گونه است: پسنديده و ناپسند. هر گاه دنيا از راه حلال به دست آيد و وسيله اي براي اهداف معنوي گردد چنين دنيايي پسنديده است و اگر از راه درست به دست آيد و خودش هدف قرار گيرد دنياي ناپسنديده اي است.

درسخن هاي گهربار امام علي عليه السلام پيرامون سرزنش دنيا، منظور دنيايي است كه هدف انسان باشد و موجب دين فروشي شود. و كلام بزرگان كه مي گويند: سياست از ديانت، جدا نيست و سياست عين ديانت است، سياست به مفهوم تدبير و اداره و اصلاح امور است كه همه ي پيشوايان معصوم عليهم السلام اين ادعا را تأييد مي كنند. البته لازمه ي دخالت در امور سياسي برخورداري از، خودگذشتگي، شجاعت و فداكاري است. از اين رو عده اي از اين مقوله، شانه خالي مي كنند كه اين عدم پذيرش مسئوليت، ناشي از جبن و ترس حاكم بر وجودشان است و در اين جهت براي توجيه ترس خويش به دليل هاي پوچ استناد مي كنند.

امام حسين عليه السلام حدود ده سال (از سال 61 - 50 ه. ق) امامت كرد، كه نه سال و چهار ماه آن در عصر حكومت معاويه و حدود شش ماه آخر آن در عصر حكومت يزيد بود. در زندگي امام حسين عليه السلام قبل از امامت و بعد از امامت برخوردهاي سياسي زيادي ديده مي شود، درگيري هاي زياد او با مروان، مانع شدن او از ازدواج يزيد بن معاويه با «ام كلثوم» دختر «عبدالله بن جعفر»، سخنراني آتشين و افشاگرانه اش در مراسم حج


در سال 58 هجري قمري عليه طاغوت عصرش معاويه، نمونه هايي از برخوردهاي او با ستمگران است كه امام عليه السلام در سخنراني عليه معاويه او را با جمله ي زير به عنوان طاغوت ياد مي كند و مي فرمايد:

أما بعد، فان الطاغية قد صنع بنا و بشيعتنا ما قد علمتم و رأيتم...؛ [2] .

اما بعد، اين طاغوت (معاويه) برخوردهايي با ما و شيعيان، نمود كه همه ي شما مي دانيد و ديده ايد و گواه بوده ايد.

البته اوج اين روح حماسي و پرخاشگرانه ي امام عليه السلام عليه ظالم، در نضهت عاشورا براساس وظيفه بروز كرده كه مقتضاي بعد شخصيت سياسي آن حضرت است.