از عالي ترين نمونه هاي معنوي پيوند با خدا و برترين جلوه هاي ذكر خدا نماز است. اين ارتباط معنوي، در مبارزه و جهاد هم به مجاهد راه خدا روحيه مي بخشد. حضرت علي عليه السلام در جنگ صفين به يكي از ياران خود گفت: براي نماز با اين قوم مي جنگم. امام حسين عليه السلام از اقامه كنندگان نماز است. هم چنان كه در زيارت نام هاي او آمده است:

أشهد أنك قد أقمت الصلاة و آتيت الزكاة؛ [1] .

گواهي مي دهم تو برپا دارنده ي نماز و دهنده ي زكات هستي.

امام حسين عليه السلام در راه كربلا همراه با سپاه «حر» نماز جماعت برگزار كرد و شب عاشورا نيز، از سپاه كوفه مهلتي خواست تا نماز بگزارد.


فهو يعلم أني قد كنت أحب الصلاة؛ [2] .

پروردگار عالميان به اشتياق (وصف ناشدني) من به نماز آگاه است.

طبق نقل ها، امام حسين عليه السلام و اصحابش تمام شب عاشورا به نماز و استغفار و تضرع به درگاه الهي پرداختند:

و بات الحسين و أصحابه تلك الليلة، و لهم دوي كدوي النحل ما بين راكع و ساجد و قائم و قاعد؛ [3] .

حسين عليه السلام و يارانش شب عاشورا را با زمزمه ي نماز و نيايش و تضرع و در حال ركوع و سجود، ايستاده، و نشسته به صبح رساندند و زمزمه اي چونان زمزمه ي كندوي زنبور عسل داشتند.

به نقل ديگر، زمزمه ي نماز و نيايش و تضرع و صداي خواندن قرآن، از خيمه هاي اصحاب همچون كندوي زنبورعسل به گوش مي رسيد: لهم دوي كدوي النحل و هم بين راكع و ساحد و قاري ء للقرآن. [4] .

ظهر عاشورا نيز وقت نماز، «ابوثمامه ي صائدي» بر حضرت سيدالشهداء عليه السلام وارد و يادآور شد كه وقت نماز است، دوست دارم خدا را در حالي ملاقات كنم كه اين نماز را كه وقتش رسيده است بخوانم. امام عليه السلام نگاهي به آسمان كرد و فرمود:

ذكرت الصلاة، جعلك الله من المصلين الذاكرين، نعم، هذا أول وقتها؛ [5] .

نماز را يادآوري، خدا تو را از نمازگزاران و ذاكران قرار دهد، آري! اكنون اول وقت نماز است.

آن گاه فرمود: از آنان بخواهيد تا دست از جنگ بردارند تا نماز بخوانيم.