از جمله پاداش هاي ارزنده اي كه از جانب خداوند متعال به مؤمنان و نيكوكاران

وعده داده شده است، محبوبيت در نظر خلق است. ايمان و عمل صالح جاذبه و كشش عجيبي دارد. اعتقاد به يگانگي خدا و دعوت پيامبران كه بازتابش در روح و فكر و گفتار و كردار انسان به صورت اخلاق عالي انساني، تقوا و پاكي و درستي و امانت و شجاعت و ايثار و گذشت، تجلي مي كند، همچون نيروهاي عظيم مغناطيسي كشنده و رباينده است. در حقيقت، اين نخستين پاداشي است كه خدا به مؤمنان و صالحان مي دهد كه دامنه اش از دنيا به سراي ديگر نيز كشيده مي شود. بسيار ديده ايم هنگامي كه اين گونه افراد پاك چشم از جهان مي بندند، ديده ها براي آنان گريان مي شود و هر چند در ظاهر جاه و مقام اجتماعي نداشته باشند باز مردم جاي آنان را خالي مي بينند و خود را عزادار مي دانند. اين همان پاداش الهي براي مؤمنان راستين و صالحان است كه در آيه ي قرآني به آن اشاره شده است:

(ان الذين آمنوا و عملوا الصالحات سيجعل لهم الرحمن ودا)؛ [1] .

همانا كساني كه ايمان آورده و كارهاي شايسته انجام داده اند، به زودي خداوند


رحمان محبتي براي آنان در دل ها قرار مي دهد. اين مفاد، حقيقتي است كه در روايات از آن ياد شده است. از جمله ي آن ها در حديثي از پيامبر صلي الله عليه و آله مي خوانيم: ان الله اذا أحب عبدا دعا جبرئيل فقال: يا جبرئيل! اني أحب فلانا فأحبه. قال: فيحبه جبرئيل ثم ينادي في أهل السماء أن الله يحب فلانا فأحبوه. قال: فيحبه أهل السماء ثم يوضع له القبول في الأرض...؛ [2] .

هنگامي كه خداوند كسي از بندگانش را دوست دارد به فرشته ي بزرگش جبرئيل مي گويد: من فلان كس را دوست دارم او را دوست بدار. جبرئيل او را دوست خواهد داشت، پس در آسمان ها ندا مي دهد كه اي اهل آسمان! خداوند فلان كس را دوست دارد او را دوست بداريد و به دنبال آن همه ي اهل آسمان او را دوست مي دارند، سپس پذيرش اين محبت در زمين منعكس مي شود.... اين حديث پرمعنا نشان مي دهد كه ايمان و عمل صالح، بازتابي به وسعت عالم هستي دارد و شعاع محبوبيت حاصل از آن تمام پهنه ي آفرينش را فرامي گيرد. ذات پاك خداوندي چنين كساني را دوست دارد و آنان نزد همه ي اهل آسمان محبوبند. و اين محبوبيت در قلوب انسان هايي كه در زمين هستند پرتوافكن مي شود. راستي چه لذتي از اين بالاتر كه انسان احساس كند محبوب همه ي پاكان و نيكان عالم هستي است و در برابر، چه دردناك است كه انسان احساس كند در زمين و آسمان، فرشته ها و انسان هاي باايمان همه و همه از او متنفر و بيزارند. در تطبيق مفاد آيه ي قرآني، بر حسين عليه السلام و يارانش همين بس كه آن بزرگواران، والاترين درجه ي ايمان به خدا و برترين اعمال شايسته و خداپسندانه را دارا بوده اند كه در فصل بعدي به آن خواهيم پرداخت و در اين جا تنها جهت تبيين چگونگي كاشته


شدن بذر محبت خدادادي در قلب ها توضيح مختصري عرضه مي شود.