1. اباعبدالله الحسين عليه السلام پس از ورود به سرزمين كربلا، خطبه اي ايراد

مي فرمايند كه در بخشي از آن به برقراري حق در سايه ي نهضت خويش اشاره دارند، كه به آن مي پردازيم:...ألا ترون أن الحق لا يعمل به و أن الباطل لايتناهي عنه ليرغب المؤمن في لقاء الله محقا، فاني لا أري الموت الا سعادة و الحياة مع الظالمين الا برما؛ [1] .

نمي بينيد كه به حق عمل نمي شود و نيكي ها چگونه دارد مهجور و ترك مي شوند؟ و نمي بينيد زشتي ها چگونه رايج شده است، حال در چنين محيط آلوده و ناپسندي، انسان مؤمن و شريف، شايسته است به سوي فيض ديدار پروردگارش بشتابد. من در چنين محيط ذلت باري مرگ را جز سعادت و خوش بختي و زندگي با اين ستمگران را جز رنج و نكبت نمي بينم.

2. آن حضرت در وصيت نامه ي ارزنده و آموزنده ي خود هنگام حركت از مدينه به سوي مكه، خطاب به«محمد حنفيه»مي فرمايند:... حسين عليه السلام گواهي مي دهد به توحيد و يگانگي خداوند و گواهي مي دهد كه براي خدا شريكي نيست و شهادت مي دهد كه محمد صلي الله عليه و آله بنده و فرستاده ي اوست و آيين حق، اسلام را از سوي خدا آورده است و شهادت مي دهد كه بهشت و دوزخ حق است و روز جزا بدون شك به وقوع خواهد پيوست و خداوند همه ي انسان ها را در چنين


روزي زنده خواهد نمود. امام عليه السلام پس از ابراز عقيده ي خويش درباره ي توحيد و نبوت و معاد، اهداف بلند و حق طلبانه ي خود را از اين سفر اين چنين بيان مي فرمايد: من نه از روي خودخواهي يا براي خوش گذراني و نه براي فساد و ستمگري از مدينه خارج مي شوم؛ بلكه هدف من از اين سفر امر به معروف و نهي از منكر، اصلاح امور، دفع مفاسد جاري در بين امت و احياي سنت و قانون جدم رسول خدا صلي الله عليه و آله و راه و رسم پدرم علي بن ابي طالب عليه السلام است.پس هر كس اين حقيقت را از من بپذيرد راه خدا را پذيرفته است و هر كس رد كند من با صبر و استقامت راه خود را پيش خواهم گرفت تا خداوند در ميان من و اين افراد حكم كند كه او بهترين حاكم است. فمن قبلني بقبول الحق فالله أولي بالحق، و من رد علي هذا أصبر حتي يقضي الله بيني و بين القوم و هو خير الحاكمين. و هذه وصيتي اليك يا أخي، و ما توفيقي الا بالله عليه توكلت و اليه أنيب؛ [2] .

اي برادر! اين است وصيت من به تو و توفيق از طرف خداست و بر او توكل مي كنم و بازگشتم به سوي اوست.

3. امام حسين عليه السلام در منزل«قصر بني مقاتل»و در پايان شب دستور داد تا مشك ها را پر از آب كردند و به سوي منزل بعدي حركت نمودند. به هنگامي كه قافله در حركت بود صداي امام عليه السلام به گوش رسيد كه كلمه ي استرجاع، يعني انا لله و انا اليه راجعون و الحمد لله رب العالمين، را بر زبان مي راند. حضرت علي اكبر عليه السلام، فرزندي كه بسيار مورد علاقه پدر عليه السلام بود، از انگيزه ي اين استرجاع پرسيد: يا أبتاه! لم استرجعت؟ امام عليه السلام فرمود: در عالم خواب، صداي هاتفي به گوشم رسيد كه گفت: القوم يسيرون و الموت تسيربهم؛ اين قافله در حركت و اين مرگ


است كه آنان را حركت مي دهد. براي من معلوم شد كه سرنوشت، مرگ است. حضرت علي اكبر عليه السلام فرمودند: أولسنا علي الحق؟ مگر نه اين است كه ما بر حقيم؟ امام عليه السلام فرمود: آري، به خدا سوگند كه ما جز به راه حق قدم برنمي داريم! علي اكبر عليه السلام فرمودند: اذا لا نبالي أن نموت محقين؛ اگر بناست در راه حق بميريم، ترس از مرگ نداريم. امام عليه السلام در اين هنگام او را دعاي خير كردند: جزاك الله من ولد؛ خداوند براي تو بهترين پاداش فرزندي را عنايت كند. [3] .