بافت جمعيتي متنوع و گونه گون كوفه متشكل از صحرانشينان و قبايل بدوي كه بنا به ضرورت، زندگي شهري را پيشه كرده بودند و تنافي اين زندگي با مدل اوليه زندگي آنها كه آزادي بي قيد و شرط و زير دستور ديگري نرفتن از مشخصه هاي آن بود، سبب شد تا كوفيان با هر حاكمي مخالفت كنند وزير اطاعت او نروند. تا آنجا كه خليفه دوّم در باره شان مي گويد: چه مصيبتي بالاتر از اين كه با صدهزار جمعيت روبه رو باشي كه نه آنها از اميران و نه اميران از آنها خشنودند. [1] .

تاريخ گواهي مي دهد كه اينان چه با اميران عادلي همچون علي (ع) و عمّار ياسر و چه با اميران ستمگري مانند زياد بن ابيه سر ناسازگاري داشتند.