با ظهور اسلام ، سنت شهادت ، پايه ريزي شد و عامل پيروزيهاي بزرگ مسلمان همانا استقبال آنان از شهادت درراه خدا بود. امّا بعد از رحلت پيامبر (ص) و انحراف حكومت اسلامي از مسير اصلي خود و گسترش فتوحات و سرازير شدن غنايم به مركز خلافت و... مسلمانان روحيه سلحشوري خود را از دست دادند و به رفاه و آسايش خو كردند، به طوري كه هر كس قدرت رادر دست مي گرفت ، مردم بر اثر ترس از دست دادن اين آرامش و گرفتار شدن در كشمكشهاي اجتماعي ، به راحتي از او اطاعت مي كردند.ستمگراني كه به نام اسلام بر مردم حكومت مي كردند از اين روحيه مردم ،استفاده مي كردند.

شيوخ قبايل و رجال ديني ، مطيع زر و زور بودند و شخصيت خود را در برابر مال و ثروت دنيا مي فروختند و با آن كه از ريشه پست خانوادگي ابن زياد و يزيد، آگاهي داشتند اما در برابر آنها تسليم بودند. عده اي ديگر، زاهد نماهاي عوام فريب بودند كه تظاهر به زهد و خداشناسي مي كردند و در باطن با ستمگران بودند، مردم گر چه با اين چهره ها آشنا بودند، ولي به آنان خو كرده و برايشان اعمال آنها طبيعي و عادي بود. مردم عادي هم تنها هدفشان تأمين منافع شخصي بود و از ترس قطع شدن مقرري ، دستور حكام را بي چون و چرا اجرا مي كردند. قيام امام اين وضع را دگرگون كرد و سنت شهادت رادوباره در جامعه اسلامي زنده كرد.