در اين نامه ، امام (ع) ضمن دعوت از مردم بصره ، به همكاري با آن حضرت درمبارزه با حكومت ضد اسلامي يزيد، به موقعيت اهل بيت و به انحراف كشيده شدن موضوع خلافت به وسيله بني اميه ، در رابطه با مبارزه به بيان موازنه و مقدم داشتن اهم برمهم پرداخته و فلسفه سكوت اهل بيت در يك برهه خاص و انگيزه قيام خود را چنين بيان مي كند.

امام به مردم بصره چنين نوشتند: «خداوند محمد (ص) را از ميان مردم برگزيد و بانبوتش بر وي كرامت بخشيد و به رسالتش انتخاب نمود، سپس در حالي كه او وظيفه پيامبري را به خوبي انجام داد و بندگان خدا را هدايت و راهنمايي نمود،وي را به سوي خود فرا خواند و ما خاندان اوليا، اوصيا و وارثان وي و شايسته ترين افراد نسبت به مقام او ازميان تمام امت بوديم ، ولي گروهي بر ما سبقت جسته و اين حق را از ما گرفتند و ما نيز باعلم و آگاهي بر تفوق و شايستگي خويش ، نسبت به اين افراد، براي جلوگيري از هر فتنه واختلاف ، تشتت و نفاق در ميان مسلمانان و جلوگيري از چيره شدن دشمنان بر آنچه پيش آمده بود، رضا و رغبت نشان داده و آرامش مسلمانان را بر حق خويش ،مقدم داشتيم و من اينك پيك خود را به سوي شما مي فرستم ، شما را به كتاب خدا و سنت پيامبر دعوت مي كنم ، زيرا در شرايطي قرار گرفته ايم كه ديگر سنت پيامبر از ميان رفته و جاي آن را بدعت فرا گرفته است ، اگر سخن (و دعوت ) مرا بشنويد، به راه سعادت و خوشبختي هدايتتان خواهم كرد..».