با بررسي هايي مختصر در تاريخ عاشورا، مي توان گفت كه در اين نهضت عظيم هرچند يزيديان ، سپاه امام حسين (ع) را به قتل رساندند، ولي تا اين مرحله فقط نيمي ازنقشه امام حسين اجرا شده بود و نيم ديگر آن ، تبليغ روي واقعه عاشورا و رسوايي دستگاه اُموي بود.

اين وظيفه مهم و خطير را چه كساني بايد انجام مي دادند، جز بازماندگان كاروان سيدالشهدا بازماندگاني كه اكثر آنها اطفال و زنان بودند. گرچه اين زنان از ابتدا كه همسران و فرزندان عزيز خود را تشويق به جهاد در برابر سپاه كفر و حمايت از مولاي خودمي كردند و از همان هنگام كه از مجروحان جنگ پرستاري و دلجويي مي كردند و به آنهادر جهت ادامه نبرد عليه باطل نيرو و روحيه مي دادند، در اين نهضت نقش داشتند.

بعد از واقعه عاشورا، اسيران با زبان گويا و نافذ خود و با شرح وقايع و مصيبت هاي كربلا، رسوايي بزرگي براي خاندان بني اميه به بار آوردند! تبليغاتي كه بزرگ بانوي كربلا،زينب (س) روي واقعه عاشورا با خطابه هاي آتشين خود انجام مي داد، موجي از خشم ونفرت به سوي دودمان اموي سرازير مي ساخت و افكار مردم را آماده انقلاب مي نمود.

جاودانگي عاشورا، پس از چهارده قرن حاصل كار همين بانوان بازمانده بود كه نگذاشتند اين واقعه در صحراي خشك و سوزان كربلا دفن شود و فراموش شود ويا از يادبرود. زيرا «تاريخ كربلا يك تاريخ مذكر ـ مؤنث است . حادثه اي كه مرد و زن هردو در آن نقش داشته اند ولي مرد در مدار خودش و زن در مدار خودش .»

انقلاب اسلامي مردم ايران نيز نمونه همان نهضت عاشورا بود كه زنان فداكاربسياري در آن نقش داشتند. از اين رو پس از پيروزي انقلاب يكي از وظايف زنان جامعه اين است كه با الگوگيري از زينب و رشادت هاي او و ساير بانوان كربلا، همواره يگانه حامي انقلاب و خون هاي شهدا باشند و عزت و افتخاري را كه حاصل خون هزاران شهيدپيرو امام حسين مي باشد، قدر بدانند و حفظ نمايند.