حدود 1400 سال پيش در سرزميني به نام كربلا، در ميان ريگ زارهاي خشك و بدون حيات ، واقعه اي شكل گرفت كه با درخشش خود به ابديت پيوست ؛ «واقعه عاشورا»،رهبر آن كسي جز «حسين بن علي » نبود، حسيني كه آيين ظلم و ستم را درهم كوبيد.

امام حسين (ع) براي نجات انسان ها به پاخاست و قيام كرد و در اين راه حتي خاندان خود را هم به استقبال شهادت فرستاد. در كاروان ِ حسين فقط يك عده سرباز نظامي شركت نداشت ، بلكه كارواني عاشق بودند از زن و مرد، پير و جوان ، كودك و بزرگ سال ، كه ماجراي فداكاري ها و جان فشاني هاي هركدام در تاريخ به جا مانده است .

به راستي امام حسين خوب مي دانست كه از مجراي تجهيزات نظامي ، قدرت درهم كوبيدن آن دستگاه پر قدرت و جبار را ندارد، ولي نقشه امام حسين (ع) براي رسيدن به هدف والاي خود، چيز ديگري بود. نقشه او، به تصوير كشيدن فداكاري و جانبازي و شجاعت افراد كاروان بود و شعار آنها «هيهات مِن َ الذِّلَه ».

در اين ميان ، اگر نبود صبر و بردباري زنان هنگام مصائب و داغ عزيزان شان و اگر نبود پشتيباني و حمايت همه جانبه (لفظي و عملي ) آنان از همسران و فرزندان خود و تشويق آنان به حمايت از مولاي خود تا سر حد جان ، عاشورا به كجا مي انجاميد؟

به راستي نهضت عاشورا را بدون رشادت ها و شجاعت ها و بردباري هاي بزرگ بانوي كربلا، «زينب »، چگونه مي توان وصف نمود؟ آن گاه كه زنان با احساسات خود به فرزندان و همسران شان روحيه مي دادند و پرستاري مهربان بر بالين آنها بودند و با سخن و ناله و زاري شان لرزه بر اندام دشمنان مي انداختند، ناديده نمي توان گرفت .

ما نيز به منظور تبيين هرچه بيشتر نقش زنان در نهضت عاشورا در اين مقال به بررسي و تحقيق در لا به لاي صفحات تاريخ كربلا پرداخته ايم تا شايد بتوانيم در اين سال ، عزت و سربلندي زنان نهضت عاشورا را دريابيم و پوينده راه پر افتخار آنان باشيم .